Ik ben dus een van de bewoners, Andrea Kluitmann, samen met mijn vriend Michiel woon ik op de hoek, nummer 25, die blauwe en de rode deur.
Een vriend van ons had een nieuwe relatie die in Nautilus zat, en hij vertelde enthousiast over de plannen. Maar – zoals dat is als je vers verliefd bent – hij vertelde enthousiast over ALLES wat te maken had met zijn nieuwe liefde, we luisterden er dus niet anders naar dan naar verhalen over buitengewone knapheid van binnen en van buiten, uitmuntende vaardigheden als leraar, in bed en in de keuken. Er waren nog woningen vrij, maar we hadden niet het gevoel dat wij in aanmerking daarvoor zouden komen, ook omdat we dachten dat wij – twee freelancers in de talensector – nooit iets zouden kunnen gaan kopen, zeker niet in Amsterdam, en ook nooit een hypotheek zouden kunnen krijgen.
De plek vonden we ook maar matig prettig; ver buiten de stad, pal langs de grote weg. Voor het vele water dat er ook toen al moet zijn geweest hadden we weinig oog, in mijn herinnering stonden er ook altijd bouwhekken om heen.
Toch zijn we een keer meegegaan naar een Nautilusinformatieavond, en meteen daarna wilden we niets liever dan in dit project wonen. Nog steeds hadden we geen water gezien en ook een gebouw visualiseren op grond van tekeningen, maquettes van lego en karton (zo goed ze ook waren) is voor ons niet weggelegd.
Wat ons trof en overtuigde waren de mensen die in dit project geloofden. Vriendelijke, open, daadkrachtige en slimme mensen met humor, dát konden we ons wel meteen heel goed voorstellen: samen met deze mensen wonen.
Er stapten fantastische lui uit het project, maar als door een wonder kwamen er ook steeds weer mensen bij die precies leken te passen, zo verschillend ze ook waren. Zelfs tijdens de (door met name Bob en Katrien ontzettend goed gestructureerde) vergaderingen waarin in totaal een bedrag van zo’n 1,5 miljoen uit het gebouw werd wegbezuinigd, sloeg de stemming nooit om, bleven gesprekken constructief, dat is niet vanzelfsprekend.
Voor mij is dit prachtige gebouw met geluk verbonden, geïnitieerd en ontworpen door Hein de Haan en gebouwd door Vink-Bouw die dit moeilijke project waarin elke woning weer anders is, tot zo’n goed einde heeft gebracht, samen met Rene Wassenaar, bouwmanager.
Ik weet zeker dat Hein het zo voor zich heeft gezien en trots zou zijn op dit resultaat, hij genoot ervan dat “mensen veel met elkaar gingen doen” en zijn gebouwen dit mogelijk maakten.
Via onze FB-groep laten wij elkaar weten als iemand even moet komen helpen met het opdrinken van een goede fles wijn of het sjouwen van stenen, als er eten over is en spullen, een poes zoek is of in de zandbak heeft gepoept, er ’s avonds wordt gezwommen, gebarbecued of paella gegeten, testkijkers worden gezocht voor creatief werk, bestellingen moeten worden aangenomen. Binnen enkele uren werd er een yogacursus georganiseerd en een kapster. En ik heb erop gelet: een en ander heeft niet ertoe geleid dat we allemaal dezelfde kapsels hebben …
Het leven is er zonder meer mooier en spannender op geworden. Dat laatste geldt zeker ook voor de vele kinderen in het gebouw, wie weet precies hoe veel het er zijn? [meer dan zestig] Hoe ze hier met elkaar kunnen spelen en opgroeien is gewoon geweldig, de ruimte, de vele andere kinderen, alles wat er te ontdekken valt.
Onlangs hadden we in de zaal een vlooienmarkt, en een van de kinderen vroeg aan me of alles wat er lag gratis was, dus óók het brandweerman-playmobiel-figuurtje. Toen ik dat mocht beamen – wat geweldig was om te doen – dacht ik heel even dat het natuurlijk wel een beetje een ander wereldbeeld is dat je als kind hier krijgt.
Toevallig had ik die dag net een hoofdstuk uit het boek Honderd uur Nacht van Anna Woltz in het Duits vertaald, ik zal de scène even voorlezen, we gaan even naar New York, tijdens orkaan Sandy. Bij kaarslicht – de stroom is uitgevallen – spelen vier kinderen kaarten.
‘Nu weet ik het weer! Dit speelden we ook altijd met papa.
Ik was er eigenlijk te klein voor. Maar omdat ik de regels niet
snapte, konden jullie me laten winnen.’
‘Mama vond dat niet pedagogisch,’ zegt Seth. ‘Zij vond dat
je moest leren om tegen je verlies te kunnen.’
Abby knikt. ‘En dan liet papa me tóch weer winnen.’
‘Hij zei dat verliezen later wel zou komen. Als je ouder zou
zijn.’
Zo kun je vast ook later nog leren dat er veel dingen in het leven wel geld kosten. Maar dat je heel jong leert dat dat niet voor alles geldt, dat is ontzettend kostbare WINST.
De allereerste bewoners waren Harm en Anne, dacht ik? Jullie hingen al gordijnen op toen wij nog geen vloer hadden … En de allerlaatste, dat zijn Raf, Yolanda, en Rijk en Brand, komen – ja, wanneer komen jullie nou, Raf?
Volgende maand gaat er een groot kinderatelier van start, gisteren hebben we onze eerste filmavond gehad – High Rise, over mensen die samen in een flat wonen en met wie het er niet zo goed afloopt, Rutger (voor vragen over de filmavonden moet je bij hem zijn) vatte de film mooi samen: ‘Beschaving is maar een heel dun laagje vernis.’
Er zijn plannen voor concerten, tentoonstellingen, samen en met de buurt koken en eten en vast nog veel meer. We zijn net pas begonnen.
Ik zou nu heel veel namen moeten noemen, de mensen van het allereerste bestuur, de eerste voorzitter, alle hulp die Hein had, alle steun die we ontvingen voor de installatie, het gebouw, de tuin, maar het zijn er zo veel dat ik zeker weet dat ik er heel veel vergeet.
Dank allen.
—
Andrea Kluitmann hield deze speech bij de officiele opening van Nautilus op 24 september 2016
